SOWA OPAC : Miejska Biblioteka Publiczna w SkawinieKatalog

82653

Książka

W koszyku

oceń

Ludzie i gady / Mariusz Sepioło. - Warszawa : Czerwone i Czarne, 2017. - 328 s. ; 23 cm.

Autor

Sepioło Mariusz (1990- )

Forma i typ

Książki Literatura faktu, eseje, publicystyka

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Temat

Służba więzienna Więźniowie Więziennictwo

Gatunek

Wywiady

Dziedzina i ujęcie

Socjologia

Nie było jeszcze książki, która tak szczegółowo pokazuje, jak wygląda życie w więzieniu. Reporter Mariusz Sepioło przeprowadził kilkanaście rozmów z tymi, którzy za więziennym murem spędzili lata. Skazani za poważne przestępstwa, ale też za machlojki podatkowe czy spowodowanie wypadku. Z ich opowieści wynika brutalna prawda: z więzienia nikt nie wychodzi zdrowy. Fizycznie i psychicznie. Tam nie ma miejsca na okazywanie uczuć. No, może poza jednym: pogardą dla wszystkich, bez wyjątku. „W kryminale trzeba być gotowym na wszystko. O każdej porze dnia i nocy. Można zarobić w gębę i od funkcjonariuszy, i od więźniów. Więźniowie biją w celi po wieczornym apelu. Za dnia biją klawisze. Otwierają drzwi i wpadają. Na koniec rzucają tylko: „Dobranoc”. Ten świat jest bezwzględny. (okładka)

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Wypożyczalnia Skawina

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 34 [lok.wypożyczalnia dla dorosłych] (1 egz.)

Recenzje:

Wyobrażaliście sobie kiedyś jak wygląda życie w polskim więzieniu? Czy zgadza się ono choć w najmniejszym stopniu z wizją przedstawioną w filmach czy też serialach? Myślicie, że dalibyście sobie radę w celi, zamknięci z obcymi ludźmi?
Jak wiecie (bądź też nie) wszystko co jest związane z policją, niezmiernie mnie interesuje – każda dziedzina, każdy aspekt kryminologii i wszystko co tylko w najmniejszym stopniu jest z tym powiązane. (...) Dlatego też bez zastanowienia sięgnęłam po książkę „Ludzie i gady”, która poświęcona jest tematowi życia w więzieniu.
Autor – Mariusz Sepioło – przeprowadza rozmowy z więźniami lub byłymi więźniami, głównie mężczyznami, w różnym wieku, którzy do więzienia trafili za różne przestępstwa i otrzymali różne wyroki do odsiadki. Więźniowie Ci pochodzą z różnych środowisk, mają inną przeszłość. Są młodzi, są starzy, z kilkumiesięcznym wyrokiem, ale też z wyrokiem na 25 lat. Ludzie pochodzący z dobrych, bogatych rodzin, z dobrą reputacją i takich z patologicznych środowisk, z biednych domów lub poprawczaków.
Jednak wbrew pozorom w książce niestety nie znajdziemy szczegółowych informacji na temat więźniów, nie poznamy ich bliżej, autor nie zagłębia się w ich historię, skupił się tylko i wyłącznie na ich relacji dotyczącej codzienności za kratami.
Książka została podzielona na siedem rozdziałów z czego każdy z nich poświęcony jest innemu zagadnieniu. Na początku dowiadujemy się jak wygląda pierwszy dzień po zatrzymaniu, jakie uczucia wtedy towarzyszą.
Dowiemy się również jak wygląda hierarchia w więzieniu i celach, na czym polegają testy i jak wyglądają początki grypsującego. Kolejne strony ujawnią nam jak wygląda relacja „klawisz”-więzień z perspektywy tego drugiego.
Ponadto osadzeni opisują swoją codzienność w więzieniu, jak zabijają nudę, ale też co mają do swojej dyspozycji w celi.
Dzielą się bardziej intymnymi rzeczami – załatwianie potrzeb fizjologicznych, spotkania z kobietami, partnerkami.
Na sam koniec natomiast autor rozmawia z byłym funkcjonariuszem Służby Więziennej, wtedy też możemy poznać drugą stronę medalu.
„Ludzi i gady” jest ciekawą książką, ale tylko dla osób, które nie są zagłębione w temacie, nie miały doświadczenia z więziennictwem i nie czytały zbyt wielu książek o tej tematyce. Owszem można dowiedzieć się z niej kilku ciekawych rzeczy na temat funkcjonowania więzień np. jak wyglądało to kiedyś, a jak wygląda dziś, ale jest to wiedza podstawowa. Przez niektórych być może nawet zasłyszana z opowieści podwórkowych.
Szkoda, ubolewam nad tym, że książka jest takim ogólnikiem, mimo to nie uważam, by była to zła pozycja, szczególnie że można ją z powodzeniem przeczytać w 1-2 wieczory.
Polecam ją wszystkim zainteresowanym jednak proszę o niezbyt wygórowane oczekiwania, tym bardziej, że autor nie ciągnął swych rozmówców nazbyt za języki, jego pytania ograniczają się do jednego zdania, całe szczęście, że większość z rozmówców była rozgadana.